01. 후아힌, 모래성 위의 약속
(몰입형 로맨스 소설)
01. Huahin, Promise on the Sand
(Immersive Romance Novel)
01. หัวหิน, สัญญารักปราสาททราย
(นิยายรักฉบับสมบูรณ์)
Sapai 전문가의 한마디:
"후아힌은 방콕의 소란이나 파타야의 열기와는 다릅니다. 이곳은 '쉼'과 '낭만'이 공존하는 왕실의 휴양지죠. 고요한 해변을 걷다 보면, 화려한 불꽃놀이보다 더 가슴 뛰는 '인연'을 만날지도 모릅니다."
"Huahin is different from the noise of Bangkok or the heat of Pattaya. It's a royal resort where 'rest' and 'romance' coexist. Walking along the quiet beach, you might just find a 'connection' more heart-pounding than any flashy fireworks."
"หัวหินแตกต่างจากความวุ่นวายของกรุงเทพฯ หรือความร้อนแรงของพัทยา ที่นี่คือสถานที่พักตากอากาศของราชวงศ์ที่ 'การพักผ่อน' และ 'ความโรแมนติก' อยู่ร่วมกัน การเดินเล่นริมชายหาดอันเงียบสงบ คุณอาจได้พบกับ 'ความผูกพัน' ที่ทำให้ใจเต้นแรงยิ่งกว่าดอกไม้ไฟที่สว่างไสว"
프롤로그: 쉼표가 필요한 순간
Prologue: The Moment a Pause was Needed
บทนำ: ช่วงเวลาที่ต้องการการหยุดพัก
"민준 씨, 다음 기획안 마감... 내일모레입니다." 팀장의 목소리가 유리창처럼 나를 관통했다. 6개월간의 야근, 주말 반납. 보상처럼 터진 프로젝트는 성공적이었지만, 내 마음은 방전된 배터리처럼 깜박거렸다. 연애도, 취미도, 심지어 식욕마저도 흑백이 되어버렸다. "휴가 좀 쓰겠습니다." 그렇게 나는 도망치듯 비행기에 올랐다.
"Minjun, next proposal deadline... day after tomorrow." The team leader's voice pierced me like glass. Six months of overtime, sacrificed weekends. The project that exploded like a reward was a success, but my heart was flickering like a dead battery. Dating, hobbies, even my appetite had turned monochrome. "I'm taking a vacation." Just like that, I fled onto a plane.
"คุณมินจุน เดดไลน์ข้อเสนอต่อไป... มะรืนนี้" เสียงหัวหน้าทีมแทงทะลุผมเหมือนแก้ว หกเดือนของการทำงานล่วงเวลา สละวันหยุดสุดสัปดาห์ โปรเจกต์ที่ระเบิดออกมาเหมือนรางวัลนั้นประสบความสำเร็จ แต่หัวใจของผมกลับกะพริบเหมือนแบตเตอรี่ที่หมดไฟ การเดท งานอดิเรก แม้แต่ความอยากอาหารก็กลายเป็นสีเทา "ผมขอลาพักร้อนครับ" ผมหนีขึ้นเครื่องบินไปอย่างนั้น
내게 필요한 건 파티가 아니었다. 오직 '쉼'. 그래서 선택한 곳이 '후아힌'이었다. 방콕에서 3시간, 왕실의 휴양지라는 그 이름이 주는 고요함에 끌렸다. 카오 타키압(Khao Takiab) 근처의 작은 부티크 호텔에 짐을 풀었을 때, 창밖으로 들리는 건 시끄러운 음악 대신 잔잔한 파도 소리뿐이었다. 나는 침대에 몸을 던지고 3년 만에 처음으로 '의식' 없이 잠에 빠져들었다.
I didn't need a party. Only 'rest.' So I chose 'Huahin.' Three hours from Bangkok, I was drawn to the tranquility its name, 'the royal resort,' implied. When I unpacked at a small boutique hotel near Khao Takiab, the only sound from the window wasn't loud music, but the gentle crash of waves. I threw myself on the bed and fell asleep 'unconsciously' for the first time in three years.
ผมไม่ได้ต้องการปาร์ตี้ แค่ 'การพักผ่อน' ผมจึงเลือก 'หัวหิน' สามชั่วโมงจากกรุงเทพฯ ผมถูกดึงดูดด้วยความเงียบสงบในชื่อของมัน 'ที่พักตากอากาศของราชวงศ์' เมื่อผมเก็บของที่โรงแรมบูติกเล็กๆ ใกล้เขาตะเกียบ เสียงเดียวที่ได้ยินจากหน้าต่างไม่ใช่เสียงเพลงดัง แต่เป็นเสียงคลื่นเบาๆ ผมทิ้งตัวลงบนเตียงและเผลอหลับไป 'โดยไม่รู้ตัว' เป็นครั้งแรกในรอบสามปี
1부: 고요한 산책과 붉은 우체통
Part 1: The Quiet Walk and the Red Mailbox
ภาค 1: การเดินเล่นอันเงียบสงบและตู้ไปรษณีย์สีแดง
다음 날, 나는 목적 없이 걸었다. 후아힌 해변에는 이른 아침부터 말을 타는 사람들이 보였다. 낭만적이었지만, 나는 그저 걷는 쪽을 택했다. 맨발로 모래를 밟는 감촉이 간지러웠다.
The next day, I walked aimlessly. On Huahin beach, people were riding horses even in the early morning. It was romantic, but I chose to just walk. The feeling of the sand under my bare feet was ticklish.
วันต่อมา ผมเดินไปอย่างไร้จุดหมาย บนชายหาดหัวหิน ผมเห็นคนขี่ม้าแต่เช้าตรู่ มันดูโรแมนติกดี แต่ผมเลือกที่จะเดินต่อ ความรู้สึกของเม็ดทรายใต้ฝ่าเท้าเปล่ามันจั๊กจี้
점심 무렵, 나는 '후아힌 기차역'에 도착했다. 태국에서 가장 아름다운 기차역이라는 말처럼, 붉은색과 크림색이 어우러진 목조 건물은 동화 속 한 장면 같았다. 나는 그곳의 붉은 우체통 앞에서 셀카를 찍으려 애썼다. 혼자 구도를 잡고 타이머를 맞추는 내 모습이 우스웠다. "젠장, 이럴 땐 누가 찍어줬으면..."
Around noon, I arrived at 'Huahin Railway Station.' Just as they say it's the most beautiful station in Thailand, the red and cream wooden building looked like a scene from a fairy tale. I struggled to take a selfie in front of the red mailbox. I felt ridiculous, trying to frame the shot and set the timer by myself. "Damn, I wish someone could take this for me..."
ตอนเที่ยง ผมมาถึง 'สถานีรถไฟหัวหิน' สมคำร่ำลือว่าเป็นสถานีที่สวยที่สุดในไทย อาคารไม้สีแดงครีมดูเหมือนฉากในเทพนิยาย ผมพยายามถ่ายเซลฟี่หน้าตู้ไปรษณีย์สีแดง ผมรู้สึกตลกที่ตัวเองพยายามจัดท่าและตั้งเวลาถ่าย "บ้าชะมัด อยากให้มีคนถ่ายให้จัง..."
"도와줄까요?" 맑은 목소리에 고개를 들었다. 카메라를 든 한 여자가 웃고 있었다. "아... 네. 부탁드립니다." 그녀는 익숙하게 내 휴대폰을 받아들고 몇 걸음 뒤로 물러섰다. "하나, 둘... 웃어요!" 그녀의 이름은 '핌'이었다. 방콕 갤러리에서 일하는데, 잠시 휴가를 내고 고향인 후아힌에 왔다고 했다. 우리는 어색하게 감사 인사를 나누고 헤어졌다.
"Need help?" I looked up at the clear voice. A woman with a camera was smiling. "Ah... yes. Please." She skillfully took my phone and stepped back. "One, two... smile!" Her name was 'Pim.' She worked at a gallery in Bangkok and was back in her hometown, Huahin, on vacation. We awkwardly exchanged thanks and parted ways.
"ให้ช่วยไหมคะ" ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงใส ผู้หญิงคนหนึ่งถือกล้องกำลังยิ้ม "อ่า... ครับ รบกวนด้วยครับ" เธอรับโทรศัพท์ของผมไปอย่างคล่องแคล่วและถอยหลังไปสองสามก้าว "หนึ่ง สอง... ยิ้มค่ะ!" เธอชื่อ 'พิม' ทำงานที่แกลเลอรีในกรุงเทพฯ และกลับมาพักผ่อนที่หัวหินซึ่งเป็นบ้านเกิด เราขอบคุณกันอย่างเขินๆ และแยกย้าย
2부: 시카다 마켓의 멜로디
Part 2: Melody at Cicada Market
ภาค 2: ท่วงทำนองที่ตลาดจั๊กจั่น
저녁에는 '시카다 마켓(Cicada Market)'을 찾았다. 파타야의 워킹 스트리트와는 정반대의 느낌. 이곳은 예술과 음악, 그리고 맛있는 냄새로 가득했다. 나는 코코넛 아이스크림을 하나 물고, 수공예품들을 구경했다.
In the evening, I visited 'Cicada Market.' It was the complete opposite of Pattaya's Walking Street. This place was filled with art, music, and delicious smells. I grabbed a coconut ice cream and browsed the handmade crafts.
ตอนเย็น ผมไป 'ตลาดจั๊กจั่น' (Cicada Market) มันตรงกันข้ามกับถนนคนเดินพัทยาอย่างสิ้นเชิง ที่นี่เต็มไปด้วยศิลปะ ดนตรี และกลิ่นหอมของอาหาร ผมซื้อไอศกรีมมะพร้าวและเดินดูของแฮนด์เมด
한쪽 무대에서 라이브 밴드가 태국 노래를 부르고 있었다. 멜로디가 너무 좋아 한참을 서 있는데, 익숙한 얼굴이 보였다. '핌'이었다. 그녀도 나를 발견하고는 손을 흔들었다. "여기서 또 보네요. 민준 씨." "세상 참 좁네요. 핌 씨."
A live band was playing a Thai song on a stage. The melody was so nice I stood listening for a while, and then I saw a familiar face. It was 'Pim.' She saw me too and waved. "See you again, Minjun." "It's a small world, Pim."
วงดนตรีสดกำลังเล่นเพลงไทยบนเวที ทำนองเพลงเพราะมากจนผมยืนฟังอยู่พักหนึ่ง แล้วผมก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย 'พิม' นั่นเอง เธอก็เห็นผมและโบกมือให้ "เจอกันอีกแล้วนะคะ คุณมินจุน" "โลกกลมจังเลยครับ คุณพิม"
우리는 나란히 앉아 음악을 들었다. 그리고 자연스럽게 '타마린드 마켓'으로 넘어가 저녁을 함께했다. 팟타이와 솜땀, 그리고 시원한 '창' 맥주. 우리는 많은 이야기를 나눴다. 나의 지친 일상, 그녀의 갤러리 일. 이상하게도, 그녀 앞에서는 내 지친 속내를 말하는 것이 부끄럽지 않았다. 그녀는 그저 조용히 들어주고, "괜찮아요. 다들 그래요."라고 말해주었다.
We sat side-by-side and listened to the music. Then, we naturally moved to 'Tamarind Market' and had dinner together. Pad Thai, Som Tum, and a cold 'Chang' beer. We talked a lot. My exhausting daily life, her gallery work. Strangely, I wasn't embarrassed to talk about my tired inner self in front of her. She just listened quietly and said, "It's okay. Everyone is like that."
เรานั่งฟังเพลงข้างกัน แล้วเราก็เดินต่อไปที่ 'ตลาดมะขาม' (Tamarind Market) และทานมื้อค่ำด้วยกัน ผัดไทย ส้มตำ และเบียร์ 'ช้าง' เย็นๆ เราคุยกันเยอะมาก ชีวิตประจำวันที่เหนื่อยล้าของผม งานแกลเลอรีของเธอ แปลกดี ที่ผมไม่รู้สึกอายที่จะพูดถึงความเหนื่อยล้าในใจให้เธอฟัง เธอแค่ตั้งใจฟังเงียบๆ และพูดว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ทุกคนก็เป็นแบบนั้น"
"내일 뭐해요?" 그녀가 물었다. "글쎄요... 아마도 또 걷겠죠?" 내가 웃으며 대답하자 그녀가 제안했다. "나랑 같이 걸을래요? 내가 좋아하는 곳이 있는데."
"What are you doing tomorrow?" she asked. "I don't know... probably just walk again?" When I answered with a laugh, she suggested, "Want to walk with me? There's a place I like."
"พรุ่งนี้ทำอะไรคะ" เธอถาม "ไม่รู้สิครับ...คงจะเดินเล่นอีกมั้ง" ผมตอบพร้อมกับหัวเราะ "อยากไปเดินเล่นกับฉันไหมคะ ฉันมีที่ที่ฉันชอบ"
3부: 모래성 위의 약속
Part 3: Promise on the Sandcastle
ภาค 3: สัญญาบนปราสาททราย
다음 날, 우리는 '프란부리'의 한적한 해변으로 향했다. 후아힌에서 조금 더 남쪽으로 내려간, 관광객이 거의 없는 곳이었다. 우리는 해변을 걷고, 예쁜 조약돌을 줍고, 코코넛을 마셨다.
The next day, we headed to a quiet beach in 'Pranburi.' It was a bit further south of Huahin, with almost no tourists. We walked the beach, collected pretty pebbles, and drank coconuts.
วันต่อมา เรามุ่งหน้าไปที่ชายหาดเงียบๆ ใน 'ปราณบุรี' อยู่ทางใต้ลงไปจากหัวหินเล็กน้อย แทบไม่มีนักท่องเที่ยวเลย เราเดินเล่นบนชายหาด เก็บหินสวยๆ และดื่มน้ำมะพร้าว
해가 기울기 시작할 무렵, 우리는 모래사장에 앉았다. 아이처럼 장난이 발동한 내가 모래성을 쌓기 시작했다. "뭐하는 거예요?" 핌이 웃었다. "성을 쌓는 중입니다. 우리 왕국." 핌도 웃으며 작은 조개껍데기를 주워와 성벽을 꾸몄다. 우리는 두 시간 동안 말도 안 되게 엉성하지만, 우리 둘만의 멋진 성을 만들었다.
As the sun began to set, we sat on the sand. Feeling playful like a child, I started building a sandcastle. "What are you doing?" Pim laughed. "Building a castle. Our kingdom." Pim laughed too and started decorating the walls with small seashells. For two hours, we built a ridiculously clumsy, but wonderful, castle of our own.
เมื่อพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำ เราก็นั่งลงบนผืนทราย ผมนึกสนุกเหมือนเด็กๆ เริ่มสร้างปราสาททราย "ทำอะไรคะ" พิมหัวเราะ "สร้างปราสาทครับ อาณาจักรของเรา" พิมก็หัวเราะและเริ่มเก็บเปลือกหอยเล็กๆ มาประดับกำแพง สองชั่วโมงเต็ม เราสร้างปราสาทที่ดูตลกและงุ่มง่าม แต่ก็เป็นปราสาทที่วิเศษของเรา
"내일모레... 돌아가요." 석양을 보며 내가 불쑥 말했다. 핌의 표정이 잠시 어두워졌다. "벌써요?" "네. 휴가가 짧아서." 정적이 흘렀다. "다음에... 또 올게요. 이 성 고치러." 내가 어색하게 농담을 던졌다. 핌은 나를 가만히 보더니, 가장 예쁜 조개껍데기를 주워 성 꼭대기에 꽂았다.
"I... go back... day after tomorrow." I said abruptly, watching the sunset. Pim's expression darkened for a moment. "Already?" "Yeah. Short vacation." Silence fell. "I'll... come back. To fix this castle." I made an awkward joke. Pim looked at me quietly, then picked up the prettiest seashell and stuck it on the very top of the castle.
"ผม... กลับ... มะรืนนี้" ผมพูดโพล่งออกมาขณะมองพระอาทิตย์ตก สีหน้าของพิมหมองลงครู่หนึ่ง "เร็วจัง" "ครับ วันลาผมสั้น" ความเงียบเข้าปกคลุม "ผมจะ... กลับมาอีกครับ มาซ่อมปราสาทนี้" ผมพูดติดตลกแก้เก้อ พิมมองผมเงียบๆ แล้วหยิบเปลือกหอยที่สวยที่สุดมาปักไว้บนยอดปราสาท
"약속이에요. 이 성 무너지기 전에 와야 해요."
"It's a promise. You have to come back before this castle falls."
"สัญญาแล้วนะคะ ต้องกลับมาก่อนที่ปราสาทนี้จะพัง"
그 순간, 흑백이었던 내 세상에 다시 색깔이 돌아오기 시작했다. 그녀의 미소는 석양보다 더 따뜻했다. 우리는 그날, 파도가 닿지 않는 곳에 우리의 모래성을 남겨두고 돌아왔다.
In that moment, my monochrome world began to regain its color. Her smile was warmer than the sunset. That day, we left our sandcastle behind, just out of the waves' reach, and returned.
ในวินาทีนั้น โลกสีเทาของผมก็เริ่มกลับมามีสีสันอีกครั้ง รอยยิ้มของเธออบอุ่นยิ่งกว่าพระอาทิตย์ตก วันนั้น เราทิ้งปราสาททรายของเราไว้ในจุดที่คลื่นเอื้อมไม่ถึง และเดินทางกลับ
에필로그: 다시, 설렘
Epilogue: Fluttering, Again
บทส่งท้าย: ความตื่นเต้นอีกครั้ง
수완나품 공항. 며칠 전과는 완전히 다른 마음으로 게이트에 앉아 있었다. 휴대폰 배경화면은 엉성한 모래성 사진으로 바뀌어 있었다. '띠링-' 핌에게서 메시지가 왔다. [비행기 탔어요? 조심히 가요. P.S. 성이 아직 잘 있어요. 🏰]
Suvarnabhumi Airport. I sat at the gate with a completely different heart than a few days ago. My phone wallpaper had changed to a photo of the clumsy sandcastle. *Ding-* A message came from Pim. [On the plane? Safe flight. P.S. The castle is still okay. 🏰]
สนามบินสุวรรณภูมิ ผมนั่งรอที่เกตด้วยหัวใจที่แตกต่างจากเมื่อสองสามวันก่อนโดยสิ้นเชิง ภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ของผมเปลี่ยนเป็นรูปปราสาททรางที่ดูไม่สมประกอบ *ติ๊ง-* ข้อความจากพิม [ขึ้นเครื่องหรือยังคะ เดินทางปลอดภัยนะ ป.ล. ปราสาทยังอยู่ดีค่ะ 🏰]
나는 웃음이 터지는 것을 참으며 답장을 보냈다. [아직요. 그런데 벌써 다음 휴가 계획 짜는 중이에요. 후아힌에 성 고치러 갈 전문가가 필요해서.] 비행기가 이륙했다. 나는 창밖을 보며 생각했다. 어쩌면, 쉼표가 필요했던 게 아니라, 새로운 문장을 시작할 용기가 필요했던 건지도 모른다고.
I smiled and texted back. [Not yet. But I'm already planning my next vacation. I need an expert in Huahin to fix a castle.] The plane took off. I looked out the window and thought. Maybe I didn't need a pause, but the courage to start a new sentence.
ผมยิ้มและพิมพ์ตอบกลับ [ยังครับ แต่กำลังวางแผนวันหยุดครั้งต่อไปแล้วล่ะ พอดีต้องการผู้เชี่ยวชาญที่หัวหินไปซ่อมปราสาท] เครื่องบินทะยานขึ้น ผมมองออกไปนอกหน้าต่างและคิด บางที ผมอาจไม่ได้ต้องการแค่การหยุดพัก แต่ต้องการความกล้าที่จะเริ่มต้นประโยคใหม่ต่างหาก
- SapaiThai 여행 소설 '후아힌, 모래성 위의 약속' (완결) -
- SapaiThai Travel Novel 'Huahin, Promise on the Sand' (The End) -
- นิยายท่องเที่ยว SapaiThai 'หัวหิน, สัญญารักปราสาททราย' (จบ) -